از لحظه اول و آغاز مراسم همه چیز متفاوت بود. می‌دانستم روز متفاوتی نسبت به سال‌های گذشته را تجربه خواهم کرد، اما انتظار این تفاوت و حس تازه را از بیش از یک ساعت مانده به آغاز مسیر راهپیمایی امسال نداشتم.

راه پیمایی روز قدس امسال حال و هوای شهدا را داشت همه چیز حول محور پیکر شهدا و تشییع پیکر شهدای حمله تروریستی صهیونیست‌ها به کنسولگری ایران در دمشق بود و فضا با هر سال تفاوت داشت و این بار این شهدا بودند که نقش اصلی راهپیمایی در روز قدس ۱۴۰۳ را ایفا می‌کردند.

زمان شروع راهپیمایی امسال در سراسر کشور ساعت ۱۰‌صبح اعلام شده بود، اما یکی دیگر از تفاوت‌های راهپیمایی قدس امسال حضور پر شور و انبوه و عجیب مردم از ساعت ۸ صبح، یعنی ۲ ساعت قبل از آغاز مراسم در حوالی میدان فردوسی بود.

۷ ماه کشتار، جنایت در نوار غزه، بمباران خانه‌ها، مکان‌های عمومی، بیمارستان‌ها و شهادت بیش از ۳۳ هزار انسان بی گناه در فلسطین اشغالی نشان از روز پر شکوه با حضور اقشار مختلف مردم  و تظاهرات میلیونی بر علیه صهیونیست‌ها را می‌داد. اتفاقی که درخشان‌تر از حد انتطار عملی شد.

ساعت حوالی ۹:۳۰ دقیقه صبح بود، ماشین‌های حامل پیکرها‌ی مقدس شهدا به میدان فردوسی رسیدند. میدان فردوسی لبالب از مشتاقان و ارادتمندان شهدا بود و هر که به نحوی خود را به شهدا می‌رساد و عده‌ای نیز در گوشه‌ای مشغول دعا و گریه بودند.

میدان بزرگ فردوسی تهران نقطه خالی و خلوتی نداشت. جمعیت به حدی بود که ماشین حامل پیکر شهدا مجبور به توقف بیش از حد معمول در میدان فردوسی شد و هر فردی به طریقی خود را به شهدا می‌رساند و تبرکی از طابوت شهدا درخواست می‌کرد.

یکی پرچمی را متبرک می‌کرد. دیگری دستمال و لباس شخصی خود را برای تبرک شهدا درخواست می‌کرد و وجه تشابه همه، اما اشک در چشمانشان بود. مرد و زن نیرو‌های انتظامی و کارگران مسئول پاکیزگی خیابان‌ها و تمام کسانی که در آن لحظه در نزدیکی ماشین حامل شهدا بودند حس و حال متفاوتی را تجربه می‌کردند.

اشکی که تنها یه وجه آن حضور پیکر شهدای حمله به کنسولگری ایران در سوریه نبود و روی دیگر آن مظلومیت مردم غزه و فلسطین  در ۷ ماه گذشته و جنایات صهیونیست‌ها بر علیه آن‌ها در این مدت بود.

جمعیت در کنار پیکر شهدا حرکت را به سمت دانشگاه تهران و محل برگزاری نماز جمعه شروع کردند، اما جمعیت ورای انتظار‌ها آن هم در هوای به شدت گرم و آفتابی تهران بی نهایت بود و  نه تنها از سمت میدان فردوسی بلکه بر خلاف مسیر از میدان انقلاب به سمت خیابان انقلاب مردم در حال حرکت بودند.در تقاطع‌ها و خیابان‌های فرعی نیز مردم خود را به مسیر اصلی می‌رساند و همین نیز باعث افزایش جمعیت و شلوغی عجیب خیابان‌های منتهی به دانشگاه تهران بود.

همراه و هم مسیر با سیل جمعیت، خود را به دانشگاه تهران و محل برگزاری نمازجمعه روز قدس رساندم و در طول مسیر لحظه‌ای نبود که راه خلوت و مسیر خلوتی  را پیدا کنم تا زودتر از سایرین به دانشگاه تهران برسم.

مسیر شلوغی که از تمام اقشار جامعه، کودک و نوجوان، جوان و میانسال، پیرمردان و پیرزنانی که همگی ید طولایی برای حضور در روز جهانی قدس داشتند.

با آنان هم سخن که می‌شدم. همه از شلوغی لذت بخش راهپیمایی امسال و گذراندن صهیونیست‌ها از حد خودشان در جنایات اخیرشان صحبت می‌کردند.

مردم حرف دیگر هم داشتند. آن‌ها  از لزوم پاسخ هوشمندانه و مقتدرانه به رژیم جنایتکار صهیونیستی حرف می‌زدند، مردم از آمادگی برای نبرد با دشمن جنایتکار سخن می‌گفتند. مردم از انتظار برای انتقام سخت حرف می‌زدند. مردمی که بار‌ها تفاوت خود را نسبت به تمامی جهانیان نشان دادند.

این مردم حالا دعوت رهبرخود برای حضور همه جانبه و ارزشمند روز قدس امسال را به بهترین شکل لبیک گفتند و حالا میدان در اختیار دولتمردان و بزرگان کشور است. بزرگانی عده‌ای باید بنا بر دستور رهبری اقتصاد کشور را از شرایط فعلی گذر دهند و نیز جوابی قاطع و سخت نسبت به جنایات صهیونیسته‌ها بدهد.

روز قدس رمضان ۱۴۴۵ با همه عظمت و بزرگی که با نمایش درخشان مردم ایران همراه بود با برگزاری نماز جماعت چندین هزار نفری در تهران به اتمام رسید. جماعتی که همگی با توکل بر عقاید و باور‌های خود نماز جماعت در مسجدالقصی را از اهداف خود می‌دانستند.

مردم همه آمده بودند و نشان دادند که جمهوری اسلامی ایران همچنان هم بزرگترین حامی مظلومین در جهان است و نام ایران اسلامی ارمغانی جز ترس برای  استعمار و در راس آن رژیم اشغالگر قدس  و نظام سلطه نخواهد داشت.