«فکر می‌کنم این ایده خوبی است که همه ما همه چیز را کنار بگذاریم و زندگی‌مان را وقف این توقف (توقف جنگ در فلسطین) کنیم. فکر نمی‌کنم این دیگر یک کار افراطی باشد.» ریچل کوری، ۲۰۰۳

«در مقایسه با آنچه که مردم در فلسطین از سوی استعمارگران خود تجربه کرده اند، [این کار]اصلاً افراطی نیست.» آرون بوشنل، ۲۰۲۴

بین این دو جمله دو دهه اختلاف زمانی وجود دارد. با این حال، هر دو از شاهدان آمریکایی جنایات رژیم اشغالگر در فلسطین سرچشمه می‌گیرد.

ریچل کوری و آرون بوشنل شجاعانه جان خود را در حمایت از آرمان فلسطین فدا کردند و نقش کشور خود (آمریکا) را در اشغالگری ۷۵ ساله اسرائیل محکوم کردند. با این حال، این سوال همچنان مطرح می‌شود: چند فعال دیگر باید به طرز غم انگیزی بمیرند تا آمریکا واقعاً به حرف شهروندانش گوش دهد؟

داستان ریچل کوری

در ۱۶ مارس ۲۰۰۳، ریچل کوری، یک فعال صلح طلب آمریکایی ۲۳ ساله، در اعتراض مسالمت آمیز به تخریب خانه‌های فلسطینی‌ها در غزه، به طرز غم انگیزی توسط یک بولدوزر زرهی اسرائیلی زیر گرفته و کشته شد.

مرگ کوری جهان را تکان داد و رسانه‌های جریان اصلی را که به ندرت کشتار فلسطینیان و قتل عام اسرائیل را پوشش می‌دادند، شگفت زده کرد. مرگ دلخراش او از این جهت که به یک جوان آمریکایی بود و توسط اسرائیل متحد سرسخت ایالات متحده کشته شد، قابل اهمیت بود.

در مارس ۲۰۰۳، برایان بیرد، نماینده ایالات متحده، قطعنامه‌ای را در کنگره ارائه کرد که در آن از دولت خواست تا تحقیقات کامل و فوری در مورد مرگ کوری انجام دهد. اما مجلس نمایندگان به این قطعنامه اهمیت نداد.

در حالی که دولت ایالات متحده با خانواده کوری ابراز همدردی کرد، اما واشنگتن به دلیل عدم اتخاذ موضع شدیدتر علیه تل آویو، یا فشار بیشتر بر اسرائیل برای پاسخگویی با انتقادات گسترده‌ای مواجه شد. برخی از منتقدان استدلال می‌کنند پس از این جریان ایالات متحده می‌توانست برای دفاع از عدالت و رسیدگی به نقض حقوق بشر در فلسطین اشغالی، اقدامات بیشتری انجام دهد.

ایالات متحده که اغلب به عنوان قهرمان حقوق بشر و دموکراسی معرفی می‌شود، به طور مداوم در پاسخگو کردن «اسرائیل» به خاطر جنایاتش شکست خورده است. علیرغم وجود شواهد فزاینده از جنایات جنگی و نقض حقوق بشر توسط نظامیان اسرائیلی، ایالات متحده همچنان به حمایت بی دریغ سیاسی و نظامی از نسل کشی مرد فلسطین توسط اسرائیل ادامه می‌دهد. این امر به ویژه امروز با توجه به تجاوزات مداوم اسرائیل به نوار غزه، جایی که نزدیک به ۳۰۰۰۰ فلسطینی توسط رژیم اشغالگر به شهادت رسیده اند، مشهود است.

مثل همیشه، «اسرائیل» در دستکاری رویداد‌ها بر اساس برنامه و منافع خود پافشاری می‌کند و تا امروز نیز به این کار ادامه می‌دهد.

۲۱ سال بعد… فلسطین را آزاد کنید

در ۲۶ فوریه ۲۰۲۴ آرون بوشنل در حالی که با پای پیاده به سمت سفارت رژیم اشغالگر در واشنگتن حرکت می‌کرد، گفت: «اسم من آرون بوشنل است. من یکی از اعضای نیروی هوایی ایالات متحده هستم؛ و دیگر در نسل کشی شریک نخواهم بود.»

او قبل از اینکه روی خودش بنزین بریزد، گفت: من در آستانه انجام یک اقدام اعتراضی افراطی هستم، اما در مقایسه با آنچه که مردم در فلسطین به دست استعمارگران تجربه کرده‌اند، اصلاً افراطی نیست.

سپس در یک ویدئو دیده شد که در حالی که مکررا فریاد می‌زند «فلسطین را آزاد کنید» خود را به آتش می‌کشد، قبل از اینکه یک نگهبان سفارت نزدیک شود و اسلحه‌ای را به سمت بدن او نشانه گیری کند، روی زمین افتاد و همچنان می‌سوخت. خلبان آمریکایی به بیمارستان منتقل شد اما  بعداً اعلام شد که درگذشته است.

ادای احترام و پست‌های رسانه‌های اجتماعی به یاد آرون بوشنل، عضو ۲۵ ساله و فعال نیروی هوایی ایالات متحده که در اعتراض به نسل کشی مردم غزه توسط رژیم صهیونیستی در مقابل سفارت اسرائیل در واشنگتن دی سی خود را به آتش کشید، منتشر شد.

با این حال، جو بایدن، رئیس جمهور آمریکا سکوت اختیار کرد. به نظر می‌رسید که رئیس‌جمهور آمریکا در مورد چگونگی مرگ سربازان و غیرنظامیان شجاع اوکراین صحبت کند، اما حتی کلمه‌ای برای بوشنل ذکر نشد.

این سکوت باعث انتقاد از استاندارد‌های دوگانه دولت بایدن شد، به ویژه پس از آن که حماس، که ایالات متحده آن را به عنوان یک سازمان تروریستی معرفی کرد، سیاست‌های بایدن را در قتل بوشنل به دلیل حمایت و کمک به جنایات اسرائیل در غزه مقصر دانست.

حماس با استناد به سیاست واشنگتن که از رژیم صهیونیستی در نسل کشی مردم فلسطین حمایت کرده است، دولت جو بایدن را مسئول کامل مرگ بوشنل دانست.

حماس خاطرنشان کرد که این حادثه غم انگیز «خشم فزاینده» را در میان مردم آمریکا که سیاست کشورشان را که حمایت از کشتار و نسل کشی مردم غزه، نقض ارزش‌های بشردوستانه جهانی، و ارائه پوششی برای تضمین مصونیت از مجازات نهاد نازی صهیونیسم است، محکوم کرد.

آیا یک رئیس جمهور، رهبر یک ملت، نباید به چنین حوادثی واکنش نشان دهد؟ ما در اینجا انتظار تغییر عقیده نداریم، اما بالاخره چگونه ایالات متحده می‌تواند نمای دموکراتیک خود را حفظ کند؟

لازم به ذکر است که صحنه یک سناریوی شورش یک نفره در ایالات متحده چیز جدیدی نیست. تقریباً ۶۰ سال پیش، نورمن موریسون، فعال ضد جنگ آمریکایی، طوفانی را با پاشیدن نفت سفید و آتش زدن خود در خارج از دفتر رابرت مک نامارا، وزیر دفاع آمریکا، در مخالفت با دخالت ایالات متحده در جنگ ویتنام برافروخت.

با این حال، در طول تاریخ خود، دولت ایالات متحده اغلب مشکلات شهروندان خود را که تحت تأثیر سیاست‌هایش قرار گرفته‌اند نادیده می‌گیرد و چشمان خود را بر مخالفان داخلی می‌بندد.

پس چه کسی قرار است عزادار قهرمانان شود؟

المیادین در پایان گزارش خود نوشت: در حالی که جامعه به اصطلاح بین المللی در سکوت نظاره گر یک نسل کشی در غزه است، اعتراضات جهانی همچنان آرمان فلسطین را تقویت می‌کند، مخالفت با سیاست‌های دولت‌های غربی در حال افزایش است، سخنرانی‌ها را قطع و فریاد زده می شود که «فلسطین را آزاد کن».

کسانی که به هر شکلی مقاومت می‌کنند، همان‌هایی هستند که عزادار قهرمانان ما هستند. در این میان، کسانی که از جنایات جنگی چشم پوشی کردند، با هر سنگ و گلوله و فریاد آزادی مخالف خواهند بود.

کسانی که برای فلسطین به شهادت رسیدند یا کسانی که در درد آن‌ها شریک هستند و شاهد وحشت واقعی نسل کشی، اشغالگری و آپارتاید بوده اند، گرامی داشته می‌شوند. میراث کسانی که در راه آرمان فلسطین فداکاری کرده‌اند و هنوز هم کشته می‌شوند، باید زنده بماند.