ترکیب تیم ملی که اعلام شد، نگرانی‌ها زیاد شد؛ با شروع بازی فهمیدیم نگرانی‌های‌مان بی‌دلیل هم نبوده، بازی از همان دقایق اولش از هر نظر شبیه آن مسابقاتی بود که به‌شدت بوی باخت می‌داد. تیم ما بد بازی می‌کرد؛ طارمی را هم که نداشتیم. گل بدی هم خوردیم. اما به‌نظر می‌رسید می‌توان از دفاع ژاپن رد شد. نیمه دوم به ژاپنی که آلمان و اسپانیا را در بازی‌های تدارکاتی‌اش به راحتی و با اختلاف شکست داده بود، فرصت چندانی ندادیم؛ همه جوره لایق پیروزی بودیم و در لحظات پایانی این بازی به چیزی که لیاقتش را داشتیم، رسیدیم.

یک بازی تماشایی، پرهیجان و فراموش نشدنی، از آن بازی‌هایی که سال‌ها بعد یادش خواهیم کرد؛ از لحظات پرالتهابی که منتظر بودیم تاکمک داورویدئویی حرکت زیبای سردار را گل اعلام کند تا ضرباتی که با اختلاف کم بیرون می‌رفت. برای ما که در روز‌های بهترمان با کی‌روش پرادعا به‌راحتی نتیجه و اخلاق را به سامورایی‌ها واگذار کرده بودیم؛ شیرینی برد لحظه‌آخری برابر تیمی که همه آن را مدعی اول جام قلمداد می‌کردند، کم نیست. آن‌قدر که به بهانه‌اش مروری داشته باشیم بر ۱۰ بازی خاطره‌انگیز و پرهیجان تیم ملی طی چند دهه اخیر.

۱. ایران- استرالیا روزی که از عمق جان خندیدیم 
نیازی به تعریف ندارد، حتی اگر آن زمان نبودید یا خیلی کوچک بودید می‌دانید مهم‌ترین وخاطره‌انگیزترین بازی ملی ما همان حماسه ملبورن است. روزی که استرالیای مغرور را با گل‌های کریم و خداداد مجازات کردیم. روزی که همه به‌خیابان‌ها ریختند. جشن گرفتیم و از عمق جان شادی کردیم. روزی‌که فوتبال چیزی فراتر از یک ورزش بود و باعث همدلی شده بود. اگر هیجان بازی دیروز را تجربه کرده باشید باید بدانید در برابر بازی با استرالیا هیچ بود. به‌خصوص دقایق طولانی وقت اضافه‌ای که داور گرفت. خیابانی با تعجب پرسید: این بازی واقعاً ۸ دقیقه وقت اضافه داشته؟

۲. ایران- آمریکا  به یاد اشک‌های استیلی
بازی اول در جام جهانی فرانسه را مقابل یوگسلاوی در عین شایستگی باختیم، خیلی دوست داشتیم اولین پیروزی‌مان در تاریخ جام را جشن بگیریم. در بازی با آمریکا زرینچه که توپ را ارسال کرد منتظر گلزنی دایی یا کریم بودیم، اما استیلی روی هوا بلند شد و ضربه سری زد که مشابهش را در فوتبال کم دیدیم، از آن نقطه، به آن شکل، یک ضربه کامل. اشک‌های استیلی خاطره‌انگیز شد. خداداد دقایقی بعد دروازه‌بان را دریبل داد، اما داور خطای قطعی را نگرفت. نیمه دوم فرار مهدوی‌کیا گل دوم را به همراه داشت. عابدزاده ایستادگی کرد تا این‌که تک گل آمریکا آن‌قدر دیر به ثمر برسد که دیگر هیچ فایده‌ای نداشته باشد.

۳. ایران- کره جنوبی همان ۶ بر ۲ معروف
جام ملت‌های ۹۶ و تیم رویایی مایلی‌کهن که بسیار جوان بود. نیمه اول ۲ بر یک مقابل کره عقب افتادیم. اما آتش‌بازی نیمه دوم شروع شد. خداداد چپ و راست پاس می‌داد و شهریار هم پوکر کرد. کره هیچ‌وقت این‌چنین تحقیری را ندیده بود. ۵ گل در یک نیمه درون دروازه تیمی که مدعی قهرمانی بود. اما این معجزه از عهده تیمی برمی‌آمد که پشت رویای یک ملت را گرفته بود. همدل بود و کوبنده. تیمی که بازیکنانش تیپ، قیافه و زندگی مشابه مردم کوچه و خیابان داشتند.

۴. باز هم ایران- کره| فرار گوچی به سمت پیروزی
انتخابی جام جهانی ۲۰۱۴ بود و برای صعود نیاز به نتایج رویایی داشتیم. آخرین بازی مقابل کره جنوبی در سئول. کره از هر نظر تیم بهتری بود. رحمتی با کی‌روش به مشکل خورده و رحمان احمدی دروازه‌بان تیم بود. اوج استرس. در میان فشار حملات کره‌ای‌ها یک لحظه آندو توپ را بیرون کشید و یک پاس بلند پشت دفاع حریف انداخت. توپ به مدافع کره‌ای رسید، مکث او باعث شد قوچان‌نژاد یا همان گوجی دوست‌داشتنی توپ‌قاپی کند و با دروازه‌بان تک به تک شود. قوس جالبی که با پای چپ به توپ داد در مرام مهاجمان ایرانی که معمولاً در این شرایط شوت محکم می‌زنند، نبود. توپ رفت کنج دروازه. کره از زمین و آسمان توپ می‌ریخت و رحمان احمدی که نگران عملکردش بودیم هم در حد بوفون ظاهر شد تا به جام جهانی برویم. شیرین و به‌یاد ماندنی.

  ۵. ایران – مراکش| شیرین‌ترین شروع ممکن
تیم‌ملی کشورمان در جام جهانی ۲۰۱۸ با اسپانیا، پرتغال و مراکش هم‌گروه بود. گروه بسیار سختی که اگر قرار بود به صعود از آن امیدوار باشیم، باید در قدم اول موفق به شکست مراکش می‌شدیم. بازی بسیار مهیج شروع شد؛ مراکش به مراتب فوتبال بهتری ارائه می‌کرد و استرس در ساق بازیکنان ما نمایان بود. کم کم ما هم خودی نشان دادیم، اما سردار تک به تک را خراب کرد تا این‌که در دقیقه ۹۵، با حرکت خوب و تیزهوشی سامان قدوس، یک ضربه کاشته در موقعیتی بسیار مناسب برای ایران به دست آمد. سپس با سانتر احسان حاجی صفی و ضربه سر دقیق «عزیز بوهدوز» یک گل به‌خودی به ثمر رسید که برای ما بسیار شیرین و عامل پیروزی بخش بازی شد؛ هرچند ایران در ادامه این دوره از مسابقات با شکست یک بر صفر مقابل اسپانیا و مساوی برابر پرتغال با نتیجه یک بر یک، از صعود بازماند. شاید اگر طارمی در آخرین دقایق بازی با پرتغال ضربه دقیق‌تری زده بود حالا آن بازی هم در این فهرست خودنمایی می‌کرد. به‌خصوص این‌که بازی باخته را با مهار پنالتی کریس جلو بردیم.

 ۶. ایران- عربستان| سرتوپ‌های خداداد
جام ملت‌های ۹۶، محمد الدعایه دروازه‌بان افسانه‌ای عربستان گل‌بخور نبود. تیم‌شان هم فوق‌العاده بود. تیم ما بازی اول را مقابل عراق باخته بود. بازی سوم نیاز به یک پیروزی داشتیم، اما نگرانی‌ها زیاد بود. تا این‌که کریم مثل همیشه گره بازی را باز کرد. شوت او حتی برای الدعایه هم قابل مهار نبود. خداداد که با سرتوپ‌های جذابش گل سوم را به ثمر رساند دیگر چیزی از عربستان باقی نمانده بود. آن پیروزی شروع امیدواری به نسلی از فوتبالیست‌ها بود که بعد‌ها هم درخشیدند، لژیونر شدند و می‌توانستند استمرار بیشتری داشته باشند، اما افسوس که جز علی دایی و مهدوی‌کیا، بقیه آن‌قدر که لیاقت‌شان بود نتوانستند حق‌شان را از فوتبال بگیرند. در همان جام‌ملت‌ها دوباره در مرحله نیمه‌نهایی به عربستان خوردیم تا داور گل خداداد را آفساید اعلام و دقایقی بعد هم از پنالتی مسلم روی استیلی چشم‌پوشی کند تا آن تیم جذاب به حقش نرسد.

۷. ایران- ولز| بهترین نتیجه ما در جام جهانی

ما در جام‌های جهانی نمایش‌های خوب کم نداشتیم، اما به‌لحاظ نتیجه پیروزی‌های ما همیشه با حداقل اختلاف یعنی یک گل بود. تا این‌که در جام ۲۰۲۳ قطر مقابل ولز قرار گرفتیم. تیمی که یکی دو ستاره داشت و حریف ساده‌ای هم به نظر نمی‌رسید. به‌خصوص این‌که ما در یک مسابقه توام با ناامیدی مقابل انگلستان هم شکست سنگینی خورده بودیم. بازی را بهتر شروع کردیم و حتی وقتی گل قلی‌زاده با تشخیص کمک داور ویدئویی رد شد، امیدوار شدیم که می‌توانیم گل بزنیم و برنده باشیم. اما بدجوری بازی گره خورد. نمایش خوب طارمی باعث اخراج یک بازیکن ولز شد. اما با برتری نفری هم نمی‌توانستیم گل بزنیم. تا این‌که گل ما وقت اضافه توسط بازیکنی به ثمر رسید که هیچ کس توقع نداشت با شوت راه‌دور گل بزند، یعنی بازیکن تعویضی ما روزبه چشمی. دقایقی بعد رضائیان هم روی پاس خوب طارمی گل دوم را زد تا یک پیروزی شیرین را تجربه کنیم.

۸. ایران – آرژانتین| شکست آبرومندانه مقابل فینالیست
عجیب‌ترین چیز در این فهرست که همه‌اش موفقیت‌هاست اشاره به بازی خواهد بود که در آن شکست خوردیم، اما آن‌قدر در آن بازی خوب بودیم که خاطره‌انگیز شد. ماجرا از این قرار بود که بعد از تساوی برابر نیجریه در جام‌جهانی ۲۰۱۴، باید با آرژانتین بازی می‌کردیم که با ستاره بی‌چون‌وچرای خودش یعنی لیونل مسی، برای هر حریفی خطرناک بود. درحساس‌ترین صحنه این بازی، در دقیقه ۵۴ اشکان دژاگه در گوشه چپ محوطه جریمه حریف با مدافع آرژانتینی کورس گذاشت که تکل زابالتا در حالی که مهاجم تیم ایران را سرنگون کرده بود و در تصاویر تلویزیونی هم پنالتی مسجل بود، ولی داور صربستانی به سادگی از آن گذشت و به اعتراض‌های فراوان دژاگه توجهی نکرد. در ادامه ما موقعیت‌های بیشتری داشتیم، ضدحمله‌های خطرناک ما امان آرژانتین را بریده بود، اما در حالی‌که ما شایسته پیروزی بودیم در دقیقه ۹۱، مسی از اشتباه نکونام استفاده کرد تا از بیرون محوطه ۱۸ قدم با یک شوت دیدنی دروازه علیرضا حقیقی را باز کند. همین آرژانتین تا فینال رفت و مقابل آلمان باخت تا نایب قهرمان شود و آن‌جا بود که ارزش نمایش جذاب تیم ما در بازی‌ها بیشتر مشخص شد.

۹. ایران- امارات| پیروزی با ذخیره‌ها
آرش افشین، محمد غلامی، شهاب گردان، محسن بنگر، فرشید طالبی، قاسم حدادی فر، رضا نوروزی، غلامرضا رضایی، محمد نوری و… بازیکنانی که هر کدام در لیگ ما روز‌های خوبی داشتند، اما در تیم ملی چندان نام و نشانی از آن‌ها نمی‌بینیم جز در یک بازی عجیب و خاطره‌انگیز. جام ملت‌های آسیا سال ۲۰۱۱ با مربیگری قطبی. تیم ما دو بازی اولش را پیروز شده و صعودش مسجل بود. برای همین قطبی ترجیح داد با تیم دوم مقابل اماراتی قرار بگیرد که تشنه پیروزی و صعود بود. خیلی‌ها معتقد بودند این کار باعث می‌شود امارات راحت برنده شود و حق عراق که تیم دیگر گروه و نامزد صعود بود ضایع شود. اما تیم ما با بازیکنان ذخیره‌اش که بیشترشان بعد‌ها هم در تیم ملی حضور چندانی نداشتند در یک بازی جالب سنگین‌ترین شکست ممکن را به حریف پرانگیزه تحمیل کرد. شاید نبود ستاره‌ها باعث شد آن بازی چندان در خاطر ما نماند، اما زوج خط حمله تیم یعنی آرش افشین و محمد غلامی را با طارمی و آزمون مقایسه کنید تا بدانید چه نتیجه جالبی رقم خورد.

۱۰. ایران- مالدیو| آن ۱۷ گل تماشایی
به این فهرست می‌شد بازی‌های زیادی را افزود، از بازی با کره جنوبی در سال ۱۹۹۰ که با گل مرحوم قایقران پیروز شدیم و به فینال بازی‌های آسیایی رفتیم، یا جام ملت‌های ۲۰۰۴ وباز هم بازی با کره جنوبی که ۴ بر ۳ حریف را شکست دادیم، بازی‌های پرگل با گوام و کامبوج، یا بازی دوستانه عجیبی که قبل از جام جهانی ۹۸ با اینترمیلان داشتیم و ۴ گل به این باشگاه نامدار زدیم. حتی اگر قرار بود سراغ شکست‌های خاطره‌انگیز برویم بازی تلخی که در جام ملت‌های ۲۰۱۵ با اخراج پولادی همراه شد و مقابل عراق ۳ بر ۳ مساوی کردیم و بعدش در پنالتی‌ها شکست خوردیم هم در عین ناکامی به‌یادماندنی بود. اما اگر بخواهیم به‌خاطر محدودیت‌ها یک بازی را به پیروزی‌های پرگل اختصاص دهیم بد نیست از اولین پیروزی پر گلی که بعد انقلاب رقم خورد یعنی بازی معروف مقابل مالدیو یاد کنیم. بازی جالبی که ما در آن ۱۷ گل زدیم. در آن بازی که در خرداد سال ۷۶ برگزار شد برای ایران کریم باقری ۷ گل، حمید استیلی ۳ گل، علی دایی و خداداد عزیزی ۲ گل و رضا شاهرودی، مهدی مهدوی کیا و مرحوم مهرداد میناوند هر کدام یک گل به ثمر رساندند. نکته جالب این بازی مهار پنالتی دایی توسط دروازه‌بان مالدیو بود. تا مدت‌ها حتی در فوتبال مدارس، محلات و هر موقعیت دیگری، هر تیمی که ضعیف ظاهر می‌شد مالدیو صدایش می‌کردند.

منبع: روزنامه خراسان