« بیاد شانه های پدری که مرا با نام علی آشنا کرد…»
این روزها به شدت به شانه پدر نیازمندم،
نیمه های تابستان ۱۳۶۷ بود پیام نیمه ای به خانواده رسید “مجروحی در بیمارستان قائم مشهد بستری است که گویا پسر شماست”.
پدر سراسیمه به سپاه پاسداران انقلاب اسلامی نوشهررفت وبا برگه تعاون آنروز سپاه با اتوبوس راهی مشهد شد با امید به اینکه پسرمجروحش را پیدا کند،پدری که سواد نداشت اما معرفت اش شمردنی نبود بالاخره پرسان پرسان به اتاقی وارد شد که چهره ای زرد آلوده وخسته وبی رمق و جسمی نحیف برتخت دراز کشیده و در انتظار مردان مرد یعنی پدر است!!!! چه شب‌ها و روزها کنار بستر پسری که داستان شفاهش خود یک مثنوی است گذراند تا برای ادامه درمان به تهران منتقل یابد.پدر لحظه ای از کنار فرزند دور نمی‌شد تا اینکه هواپیمای حامل مجروحان در فرودگاه مهرآباد نشست و همه را به مجموعه ورزشی آزادی بردند و پدر بود که هرگز برانکارد حامل پسر را رها نمی‌کرد تا اینکه خبر دادند گروهی به بیمارستان نور افشار اعزام شوند وپدر در داخل آمبولانس حامل فرزند مجروحش و راهی بیمارستان شدند و گویا آمبولانس بخاطر صعب‌العبور بودن مسیر بیمارستان در۱۰۰یا ۲۰۰متری آن متوقف می‌شد و پدرهم منتظر پرستار و برانکارد نماند و پسر مجروحش را برکول کرد وگفت پسر شانه های مرا محکم بگیر و درد را تحمل کن و…..
ومن این روزها سخت به شانه های پدر نیازمندم……
پدر چونان پدرانی دیگر،آسمانی شده است و من نیز روایتگر آن روزهای طلایی و فراموش ناشدنی….
رفتار پدر و اخلاق پدر از فرزندش روایتگری ساخت تا بتواند ۲۸۸۷ روز از دوران دفاع مقدس را بدرستی حدیث کند…..
راستی روز همه پدران،علی الخصوص پدران آسمانی و پدرم کربلایی غلامحسین مبارک و یادش گرامی که قصه پرغصه همه روزهای حیات پسر جانبازش شده است.
گوارایت باد ارتزاق روزی ازسفره شاه مردان امیرالمومنین حضرت علی ابن ابی طالب (ع) پدر جان.
راوی؛
طالب رجب پور
۵بهمن۱۴۰۲
برابر با
۱۳ رجب ۱۴۴۵