به گزارش پایگاه اطلاع رسانی اخبار فارسی به نقل از خبرگزاری ایسنا، فایننشال تایمز نوشته است: بازگشت دونالد ترامپ به کاخ سفید علاقه دوباره به این ایده را برانگیخت که اولین بار یک سال پیش توسط امانوئل ماکرون، رئیس جمهور فرانسه مطرح شد. در آن زمان، به عنوان غیر عملی و بسیار خطرناک رد شد. اما از آن زمان، ارتش اوکراین با مشکل مواجه شده است. چشم انداز عضویت در ناتو کاهش یافته است.

ترامپ که به دنبال جدا کردن آمریکا از امنیت اروپاست، گفته است که خواهان آتش‌بس «در اسرع وقت» است و کی‌یف به آمادگی خود برای یک معامله اشاره کرده است، به این شرط که متحدانش تضمین‌های امنیتی قوی ارائه دهند. در نتیجه، گفتگوها در مورد اینکه چگونه نیروهای غربی، به ویژه نیروهای اروپایی، می‌توانند به حفظ آتش بسی که ترامپ امیدوار است با مسکو میانجیگری کند، کمک کنند، از سر گرفته شده است.

ولودیمیر زلنسکی، رئیس جمهور اوکراین گفته است که اگر اروپا در ارائه یک بازدارندگی موثر جدی باشد، حداقل به ۲۰۰ هزار نیرو نیاز است. صحبت زلنسکی چقدر واقعی است؟ این تعداد بسیار بیشتر از تعداد نیروهایی است که در فرود در روز پیروزی در جنگ جهانی دوم شرکت کردند.

مقام‌های اوکراینی معتقدند که بین ۴۰۰۰۰ تا ۵۰۰۰۰ نیروی خارجی که به عنوان یک نیروی امنیتی در سراسر ۱۰۰۰ کیلومتر خط مقدم عمل کنند،امکان پذیر است. در همین حال، مذاکرات میان متحدان اروپایی در جریان است و انتظار می‌رود که نخست‌وزیر بریتانیا،  کر استارمر، و مارک روته، دبیرکل ناتو، در یک «عقب‌نشینی غیررسمی» به میزبانی اتحادیه اروپا در ۳ فوریه درباره این موضوع بحث کنند.

تاکنون، تنها کشورهای بالتیک از این ایده حمایت کرده‌اند، البته تا زمانی که این یک ماموریت گسترده‌تر با سایر متحدان باشد. لهستان اعزام نیرو را رد کرده و اصرار دارد که نباید کشورهای ناتو در مرز روسیه باشند. اولاف شولتس، صدراعظم آلمان به شدت با استقرار نیروهای آلمانی در اوکراین مخالف است. فردریش مرتز، رهبر دموکرات مسیحی آلمان که احتمالاً پس از انتخابات ۲۳ فوریه صدراعظم خواهد شد، از اوکراین حمایت کرده، اما به صراحت از ایده استقرار نیروها حمایت نکرده است.

هدف از استقرار نیروها در میدان چه خواهد بود؟

هنگامی که ماکرون در فوریه گذشته این احتمال را مطرح کرد، ایده این بود که نیروهای اروپایی می‌توانند نقش‌های پشتیبانی کلیدی را ایفا کنند – مانند دفاع از زیرساخت‌های حیاتی، آموزش نیروهای اوکراینی، تعمیر تسلیحات، یا گشت زنی در مرز بلاروس. این امر به ارتش ۸۰۰۰۰۰ نفری کی‌یف اجازه می‌دهد تا بر عملیات خط مقدم که در حال حاضر کمتر از نیمی از آنها مستقر هستند، تمرکز کنند.

با این حال، انتخاب مجدد ترامپ بحث را تغییر داد. اکنون تمرکز بر این است که چگونه نیروهای اروپایی ممکن است به عنوان یک نیروی حافظ صلح استفاده شوند و در عین حال به حفظ ارتش اوکراین نیز کمک کنند. این مأموریت سه هدف دارد: اطمینان دادن به اوکراین که از حمایت غرب برخوردار است. روسیه را از حمله مجدد بازدارد. و به ایالات متحده نشان دهد که اروپا متعهد به تضمین امنیت اوکراین است.

همانطور که زلنسکی در مجمع جهانی اقتصاد در داووس گفت، اگر اروپا قاطعانه عمل نکند، این قاره ممکن است به حاشیه بکشاند. زلنسکی گفت: «حتی روشن نیست» که اروپایی‌ها در هر گونه مذاکرات صلح نقشی خواهند داشت.

برای کشورهای اروپایی که دارای کمبود نقدینگی هستند، استقرار نیروها ممکن است جایگزین عملی‌تری برای ارائه بی نهایت میلیاردها یورو کمک نظامی به اوکراین باشد.

استقرار ممکن است چگونه باشد؟

کامیل گراند، یک مقام ارشد سابق ناتو  و عضو کنونی شورای روابط خارجی اروپا گفت: این نیرو باید به اندازه کافی قوی باشد تا هدف نرمی نباشد که روسیه بتواند فوراً آزمایش کند، و به اندازه کافی بزرگ باشد تا نیازی به تقویت فوری نداشته باشد و به عنوان یک تعهد پشت دری از سوی ناتو تلقی نشود. .

گراند تخمین زده است که چنین نیرویی ممکن است در مجموع ۴۰۰۰۰ سرباز باشد و احتمالاً تحت یک ائتلاف موقت به رهبری بریتانیا، فرانسه و هلند، به اضافه کمک‌های کشورهای بالتیک و شمال اروپا تشکیل خواهد شد.

نقش ناتو عمداً به حداقل می رسد تا خطر تشدید تنش با روسیه محدود شود. با این حال، گراند پیشنهاد کرد که تحت عنوان به اصطلاح «فرمت برلین پلاس»، اتحادیه اروپا می‌تواند از قابلیت‌های برنامه‌ریزی استراتژیک ناتو برای عملیات‌های حفظ صلح، مانند بوسنی هرزگوین، استفاده کند. همچنین امکان مشارکت بریتانیا را فراهم می کند.

آیا سابقه‌ای برای چنین نیروی حافظ صلح وجود دارد؟

بله – اگرچه این یک عملیات حفظ صلح سنتی مانند کلاه آبی‌های سازمان ملل نخواهد بود که آتش بس‌ها را نظارت می‌کنند، گلوله‌های شلیک شده و سایر تخلفات را می‌شمارند، اما مجاز به استفاده از نیروی کشنده نیستند و باید بی طرف بمانند. نیروهای اروپایی به وضوح در کنار اوکراین خواهند بود. با این حال، آنها در خط مقدم نمی‌جنگند و بی طرف خواهند بود. به این ترتیب، آنها یک «نیروی ثبات‌بخش» یا «نیروی بازدارنده» را تشکیل می‌دهند تا یک نیروی «حافظ صلح» کاملاً بی‌طرف.

یکی از این مدل‌ها کره جنوبی است که حضور نظامی قابل توجهی از آمریکا دارد، اگرچه سربازان کره جنوبی نبرد را انجام می‌دهند. دیگری KFOR است، “عملیات حمایت از صلح به رهبری ناتو در کوزوو.  این نیروها از زمان استقرار در سال ۱۹۹۹ تلفات متعددی از طرف صربستان متحمل شده است. اما این بدان معنا نیست که ناتو در «جنگ» با صربستان بوده است.

منطق مشابهی در مورد نیروی تثبیت کننده در اوکراین در صورت مواجهه با حمله روسیه وجود دارد.

آیا هرگز این اتفاق خواهد افتاد؟

احتمالا نه. اصل این تصور بر این است که یک توافق صلح مناسب با روسیه وجود دارد که به اوکراین اجازه می‌دهد حاکمیت خود را حفظ کند، قلمرو خود را کنترل کند، ارتش خود را حفظ کند و یک دموکراسی باقی بماند که غرب از همکاری با آن خوشحال است.  متحدان اروپایی اغلب می گویند که هدف نهایی آنها ساختن «اوکراین قوی‌تر» است، که به گفته یکی از مقامات غربی، «می‌تواند به تحمیل هزینه‌های سنگین به روسیه ادامه دهد، پیشروی نیروهای روسیه را متوقف کند، و»…آن را تا زمانی که از نظر مادی، نیروی انسانی و مالی لازم است حفظ کند.»

اما اروپا ممکن است به دلیل ترس از تشدید درگیری با روسیه، از اعزام نیروها به یک “جنگ داغ” خودداری کند. حتی اگر رهبران اروپایی تصمیم به اعزام نیرو بگیرند، ممکن است پارلمان‌ها و رأی‌دهندگان آن‌ها مخالفت کنند.

آمریکا همچنین ممکن است از ارائه پشتیبانی لجستیکی مورد نیاز عملیات خودداری کند. با این حال، خطرات اعزام نیرو در مقایسه با خطرات عدم اقدام ممکن است کمرنگ شود.

انتهای پیام