باشگاه خبرنگاران جوان؛ زهرا نجفی – «المقداد جمیل مقداد» نویسنده و محقق فلسطینی که در غزه زندگی می‌کند، در مقاله‌ای برای گاردین درباره چشم‌انداز توافق آتش‌بس غزه اینگونه نوشت: خبر آتش‌بس ناگهان به گوش ما رسید، در محاصره بروکراسی، امید و مرگ. مردم اطراف من که آنها را در اتوبوس، ماشین، خیابان و بازار می‌بینم این آتش‌بس را به عنوان «جنگ پس از جنگ» توصیف می‌کنند. 

آتش‌بس پایان جنگ نیست بلکه آغاز هر چیز دیگری است. فرصتی است برای مردم شمال غزه، رفح و جا‌های دیگر که برای عزیزانشان که به شهادت رسیدند و برای خانه‌های ویران‌شده‌شان عزاداری کنند. آتش‌بس فرصتی است برای گریه کردن؛ آن هم برای کسانی که ۱۵ ماه است جلوی اشک‌های خود را می‌گیرند. به ما گفته‌اند که از یکشنبه می‌توانیم به خانه‌های خود بازگردیم، اما واقعیت این است که خانه‌هایمان اکنون زیر آوار است. بیشتر آنها به کلی از بین رفته و هم سطح زمین شده‌ است. برخی دیگر سرپا هستند، اما غیرقابل سکونت‌اند.

با این حال، صاحبان این خانه‌ها می‌خواهند که بازگردند. اکنون مهم‌ترین چیز تسریع در مرحله بازسازی است. ده‌ها هزار خانواده در این مدت بی‌خانمان شدند. این آوارگان تا زمانی که خانه نداشته باشند همچنان باید از مکانی به مکان دیگر بروند، در چادر بخوابند و در سرمای زمستان به سختی زندگی کنند. 

هیچ کس فکر نمی‌کند که بازسازی غزه آسان باشد و حتی به این زودی آغاز شود. ۵۰۰ هزار فلسطینی که در جریان تجاوزات اسرائیل در سال ۲۰۱۴ از خانه‌های خود آواره شدند، سال‌ها منتظر بازسازی خانه‌های خود بودند؛ و این بار حتی اوضاع دشوارتر هم خواهد بود. موانع زیادی وجود دارد که اجازه نمی‌دهد زندگی به سرعت به حالت عادی بازگردد. ما می‌ترسیم که محکوم به ماندن در زندانی از آوار باشیم؛ جایی که بوی خون و مرگ ما را آزار خواهد داد. می‌ترسیم که اسرائیل ما را از بازگشت به زندگی عادی بازدارد. می‌ترسیم که عادی بودن با اشغال و رنج بیشتر جایگزین شود.

چند سال طول می‌کشد تا آوار‌ها پاک شود؟ آمار‌ها و پیش‌بینی‌ها نشان می‌دهد که ممکن است این روند ده‌ها سال طول بکشد. تاریخ نشان می‌دهد که کار به کندی پیش خواهد رفت و اسرائیل مانع ورود ابزار ساختمانی، ماشین‌آلات و سوخت مورد نیاز برای ساخت و ساز خواهد شد. این رویه همیشگی اسرائیل بوده و دلیلی ندارد که فکر کنیم این بار قرار است شرایط متفاوت باشد. 

موانع زیادی وجود دارد که ما به عنوان فلسطینی با آنها رو‌به‌رو هستیم. تعداد خانواده‌هایی که در نوار غزه به کمک نیاز دارند چندین برابر شده است، تا جایی که تقریباً غیرممکن است خانواده‌ای را بیابید که مشکلی نداشته باشد. کمک‌های بشردوستانه وارد باریکه می‌شود، اما تقاضا برای کمک به حدی زیاد است که به نظر می‌رسد کمک‌ها هرگز کافی نیست. در طول ماه‌های گذشته، با افزایش قیمت‌ها، مردم هر آنچه که داشتند برای زنده ماندن خرج کرده و بسیاری تا مرز فقر رانده شده‌اند.

با وجود همه اینها، هنوز یک چیز وجود دارد که مردم اینجا به آن متوسل می‌شوند: امید. من در چادری در شهر «الزوایده» در نوار غزه زندگی می‌کنم. هنگامی که از «دیرالبلح» به خانه برمی‌گشتم، متوجه شدم تعدادی از کودکان با کیف آبی رنگ و چند دفترچه در دست، به سمت مکان‌های امنی که در چادر‌های آوارگان ایجاد شده، می‌رفتند. جایی که می‌توانند در آن آموزش ببینند و بازی کنند.

امید همان چیزی است که در حال حاضر داریم. ما بار‌ها آسیب دیدیم، شرایط سختی را پشت سر گذاشتیم و چیز‌های زیادی در دل ما مرده است. اما امید رشته نامرئی است که ما را به هم پیوند می‌دهد، ما را به ادامه راه، بیدار شدن هر روز صبح و گفت‌و‌گو در وسایل حمل و نقل عمومی سوق می‌دهد. حتی با وجود اینکه نمی‌توانیم این رشته را ببینیم، اما احساس می‌کنیم که هنوز وجود دارد.

منبع: گاردین