به گزارش خبرنگار اجتماعی پایگاه اطلاع رسانی اخبار فارسی به نقل از خبرگزاری تسنیم، دریاچه نمک بزرگ آمریکا(دریاچه یوتا)  طی سه دهه گذشته بیش از ۱۵ میلیارد مترمکعب آب از دست داده و سالانه حدود ۱۰ سانتی‌متر کم‌عمق‌تر می‌شود. تحلیل حجم آب این دریاچه نشان می‌دهد که کاهش آبیاری برای نجات آن ضروری است.

یک مطالعه که در مجله Environmental Challenges منتشر شده، نشان می‌دهد که ۶۲ درصد از آب رودخانه‌های منتهی به دریاچه برای مصارف انسانی منحرف شده است و نزدیک به سه‌چهارم این مقدار به فعالیت‌های کشاورزی اختصاص دارد.

ویلیام ریپل؛ نویسنده این مطالعه و استاد برجسته بوم‌شناسی در دانشگاه ایالتی اورگن، می‌گوید: «این پژوهش نشان می‌دهد که مصرف آب برای تغذیه دام‌ها عامل اصلی کاهش سریع آب دریاچه است.»

وی خاطرنشان می‌کند که ۸۰ درصد از آب مصرفی کشاورزی برای آبیاری محصولات یونجه و علوفه استفاده می‌شود.

برای تثبیت سطح دریاچه و شروع به پر شدن دوباره آن، نویسندگان پیشنهاد می‌دهند که مصرف آب انسانی در حوضه آبریز دریاچه نمک بزرگ ۳۵ درصد کاهش یابد. این شامل کاهش تولید یونجه آبی، توقف کشت بخش بزرگی از علوفه چمنی آبی و جبران خسارت کشاورزان و دامدارانی است که درآمدشان کاهش می‌یابد.

ریپل بیان می‌کند: «این دریاچه اهمیت زیست‌محیطی، اقتصادی، فرهنگی و معنوی عظیمی در منطقه و فراتر از آن دارد. اما همه این ارزش‌ها به دلیل کاهش شدید آب دریاچه طی چند دهه اخیر در خطر جدی هستند.»

نویسندگان با استفاده از داده‌های اداره منابع آبی یوتا، بودجه آب حوضه دریاچه نمک بزرگ را بین سال‌های ۱۹۸۹ تا ۲۰۲۲ بررسی کردند. در طول این دوره، ورودی آب به دریاچه(شامل جریان رودخانه‌ها و بارش‌ها) به‌طور میانگین سالانه ۵۰۰ میلیون مترمکعب از مصرف و تبخیر عقب‌تر بوده است.

به گفته نویسندگان، بودجه آبی دریاچه طی یک قرن گذشته اغلب در وضعیت کسری بوده و این ارقام با تغییرات اقلیمی و خشکسالی بدتر شده‌اند.

ریپل می‌گوید: «جریان غیرعادی ناشی از ذوب برف در دهه‌های ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰ به‌طور موقت کاهش بلندمدت سطح دریاچه را پنهان کرد و در سال ۱۹۸۷، دریاچه به بالاترین سطح خود در بیش از یک قرن رسید اما از آن زمان تاکنون به‌طور میانگین سالانه حدود ۱۰ سانتی‌متر کاهش یافته است.»

این دریاچه که هیچ خروجی ندارد، بزرگ‌ترین دریاچه شور نیمکره غربی و هشتمین دریاچه بزرگ جهان است. حوضه آبریز آن که مساحت ۵۴ هزار کیلومتر مربع دارد، شامل رشته‌کوه واساچ است که بارش برف آن بخش عمده‌ای از آب این حوضه را تأمین می‌کند.

این دریاچه که یک نقطه تنوع زیستی مهم است، زیستگاه بیش از ۱۰ میلیون پرنده مهاجر و ۳۵۰ گونه پرنده است. کاهش سطح دریاچه زیستگاه‌های حیاتی را تهدید کرده و ممکن است زنجیره‌های غذایی را مختل کند.

بر اساس مقاله، دریاچه مستقیماً از ۹ هزار شغل حمایت کرده و سالانه ۲.۵ میلیارد دلار فعالیت اقتصادی در حوزه‌هایی مانند تفریح، استخراج معادن و برداشت آرتمیا ایجاد می‌کند. این دریاچه بزرگ‌ترین تأمین‌کننده تخم آرتمیا در جهان است که منبع تغذیه اصلی در آبزی‌پروری جهانی است. اما با کاهش حجم دریاچه و افزایش شوری، آرتمیا دچار استرس فیزیولوژیکی شده و تولید آن کاهش می‌یابد.

همچنین با کوچک‌تر شدن دریاچه، خطرات بهداشتی برای انسان به دلیل گرد و غبارهای ناشی از بستر خشک دریاچه افزایش می‌یابد. ۵ درصد از این بستر شامل ذرات معلق ریز است که می‌توانند وارد ریه‌ها شوند و مشکلات ریوی متعددی ایجاد کنند. به‌ویژه، حضور فلزات سنگین سمی ناشی از سابقه معدنی، پالایش نفت و ذوب فلزات در منطقه، نگرانی‌های جدی‌تری را به وجود آورده است.

بسته به اقدامات حفاظتی از جمله تغییر الگوی کشت، کاهش مصرف شهری و صنعتی و اجاره حقوق آبی از آبیاران، نویسندگان پیشنهاد می‌کنند که کشاورزان و دامدارانی که از کاهش مصرف آب متضرر می‌شوند، با هزینه‌ای بین ۲۹ تا ۱۲۴ دلار به ازای هر شهروند یوتایی در سال جبران خسارت شوند. جمعیت ایالت یوتا ۳.۴ میلیون نفر است.

ریپل می‌گوید: «درآمد حاصل از کشت یونجه و علوفه برای تغذیه دام‌ها در حوضه دریاچه نمک بزرگ کمتر از ۰.۱ درصد تولید ناخالص داخلی یوتا را تشکیل می‌دهد. اما راه‌حل‌های پیشنهادی ما ممکن است تغییرات قابل‌توجهی در سبک زندگی حدود ۲۰ هزار کشاورز و دامدار این منطقه ایجاد کند.»

او اضافه می‌کند که منطقه دریاچه نمک بزرگ نمایانگر تغییرات اجتماعی-فرهنگی در جوامع حوضه رودخانه‌ها در غرب و سایر نقاط جهان است، جایی که تغییرات اقلیمی بسیاری از بودجه‌های آبی را به وضعیت کسری کشانده است.

ریپل در پایان گفت: «تعدیلات اقتصادی و فرهنگی موردنیاز، قابل‌توجه اما قابل‌حل هستند. با سیاست‌های صحیح و حمایت عمومی، می‌توانیم آینده پایداری برای دریاچه نمک بزرگ تضمین کنیم و الگویی برای مقابله با کمبود آب در سطح جهان ایجاد کنیم.»

در این مطالعه، تیمی میان‌رشته‌ای از دانشمندان دانشگاه‌های شمال آریزونا، یوتا استیت و ویرجینیا تک، ایستگاه آزمایشی کشاورزی یوتا و سازمان غیرانتفاعی Sustainable Waters مشارکت داشتند.

انتهای پیام/