به گزارش خبرنگار اجتماعی پایگاه اطلاع رسانی اخبار فارسی به نقل از خبرگزاری تسنیم، پنل سیاست‌های نوآوری مأموریت‌گرا در حوزه فناوری نانو با عنوان «الزامات و چالش‌ها» با حضور دکتر سید مجید معنوی، مدیرعامل هلدینگ صنایع نانو تک آینده (صنتا)، دکتر رضا اسدی فرد، عضو هیئت علمی پژوهشکده مطالعات فناوری، مهندس علی‌اصغر قانع، رئیس کانون هماهنگی دانش، صنعت و بازار آب و فاضلاب و دکتر کیومرث اشتریان، عضو هیئت علمی دانشگاه تهران برگزار شد.

مجید معنوی؛ مدیرعامل هلدینگ صنایع نانوتک آینده در این پنل با اشاره به تجربیات خود گفت: بیش از سه دهه است که در حوزه فناوری فعالیت دارم و عمدتاً در حوزه بایو مشغول بوده‌ام. چهار سال اخیر را نیز در سرمایه‌گذاری خطرپذیر در حوزه نانو فعال بوده‌ام. دلیل حضورم در این پنل به‌واسطه اهمیت مأموریت‌گرایی در حوزه فناوری است. این مأموریت‌ها به ما امکان می‌دهند تا پاسخ‌های مؤثری برای مسائل کلان کشور ارائه کنیم.

وی با تأکید بر ضرورت مأموریت‌گرایی افزود: مأموریت‌گرایی یعنی علم و فناوری ما باید نافع و کاربردی باشد. ما باید بتوانیم پکیج‌های فناورانه‌ای ارائه دهیم که بتوانند بخشی از چالش‌های حاکمیتی و بحران‌های جاری کشور را حل کنند. اما نباید تصور کنیم فناوری کلید همه مشکلات است. فناوری بخشی از زنجیره حل مسئله است و باید در کنار سایر عوامل مورد استفاده قرار گیرد.

مدیرعامل هلدینگ صنایع نانو تک آینده ادامه داد: برای مثال، در مواجهه با چالش آب، فناوری می‌تواند بخشی از راه‌حل باشد. همچنین، در موضوع ناترازی انرژی، فناوری‌های موجود در حوزه نانو ظرفیت‌های بالقوه‌ای دارند که می‌توانند کمک‌کننده باشند. اما این موضوع نیازمند تلفیق نوآوری با فناوری است.

وی همچنین پیشنهاد داد: در چنین پنل‌هایی، باید فضای گفتمانی و تعاملی میان حاضرین ایجاد شود تا نظرات و ایده‌های جدید مطرح شود. اگرچه فناوری می‌تواند در حوزه‌های مختلف از جمله اقلیم، انرژی خورشیدی و نانو نقش‌آفرینی کند، اما نیازمند زیرساخت‌های خاصی همچون آزمایشگاه‌های پیشرفته هستیم.

معنوی تأکید کرد: ما باید به دنبال ایجاد هم‌افزایی میان مأموریت‌گرایی و بخش خصوصی باشیم. بسیاری از پروژه‌های مأموریت‌محور می‌توانند به سودآوری و خلق ثروت منجر شوند. برای مثال، سرمایه‌گذاری در نسل جدید سلول‌های خورشیدی با بهره‌وری بالا و ساختارهای منعطف یکی از نمونه‌های موفق در این حوزه است.

وی خاطرنشان کرد: یکی از موارد مهم، توانایی تست و ارزیابی خروجی فناوری است تا بتوانیم راندمان آن را تأیید کنیم و سرمایه‌گذاران را برای ورود به این حوزه متقاعد کنیم. کشور ما در ایجاد زیرساخت‌های موردنیاز با خلأهایی مواجه است. بخشی از این زیرساخت‌ها را می‌توان از طریق تعاملات و شبکه‌های بین‌المللی تأمین کرد. همان‌طور که بسیاری از کشورها همه زیرساخت‌های موردنیاز را به‌تنهایی ایجاد نمی‌کنند، ما نیز باید با سامان‌دهی ارتباطات بین‌المللی از این ظرفیت‌ها بهره‌مند شویم.

معنوی تصریح کرد: موضوع دیگر، جسارت در تصمیم‌گیری مدیران اجرایی است. جسارت می‌تواند منجر به انتخاب مسیرهای میانبر و تسریع در پیشرفت شود. برای این کار، نیاز است ابزارهایی برای پیش‌بینی فناوری‌ها و ارزیابی پیامدهای اجتماعی و اقتصادی آن‌ها در اختیار مدیران قرار گیرد. در حال حاضر، یکی از کمبودهای جدی در نظام فناوری کشور، فقدان امکان پیش‌بینی دقیق است. این امر باعث می‌شود مدیران برای کاهش ریسک، از تصمیم‌گیری پرهیز کنند. اگر بتوانیم سازوکارهای پیش‌بینی را تقویت کنیم، کمک بزرگی به تصمیم‌گیری‌های جسورانه خواهیم کرد.

وی گفت: نکته دیگر، ضرورت تعامل بیشتر میان انجمن مدیریت فناوری و اکوسیستم فناوری کشور است. تولید محتوا و مدل‌سازی‌های مبتنی بر نیازهای واقعی فناوران و فعالان این حوزه می‌تواند به بهبود سیاست‌گذاری‌ها کمک کند. مأموریت‌گرایی نیز نیازمند درکی عمیق‌تر است. مسئله‌ای که باید بر اساس علل ریشه‌ای تحلیل شود، نه صرفاً رفع علائم. برای مثال، در درمان بیماری، فناوری‌هایی مانند تصویربرداری پزشکی به ما کمک می‌کند علت اصلی بیماری را شناسایی کنیم و درمان مناسب ارائه دهیم. در حوزه فناوری نیز، باید به جای درمان سطحی مشکلات، به ریشه‌ها بپردازیم.

وی گفت: موضوع ناترازی انرژی یکی از نمونه‌های این مشکلات است. به جای افزایش صرف تولید گاز یا برق، باید به اتلاف انرژی توجه کنیم. فناوری‌های جدید، مانند نانو، می‌توانند در این زمینه راه‌حل‌های مؤثری ارائه دهند. برای مثال، ما توانسته‌ایم به یکی از سبک‌ترین و مؤثرترین عایق‌های حرارتی دنیا دست پیدا کنیم که می‌تواند اثربخشی بالایی داشته باشد. چنین دستاوردهایی می‌تواند بحران‌های مرتبط با انرژی را کاهش دهد.

معنوی گفت: در نهایت، اولویت‌بندی در استفاده از منابع محدود کشور اهمیت بسیاری دارد. مزیت‌های هر کشور، اعم از منابع طبیعی، فناوری، نیروی انسانی یا سرمایه، باید شناسایی شده و در مسیر تحقق مأموریت‌های کلان قرار گیرند. اگر این اولویت‌بندی به‌درستی انجام شود، می‌توانیم به کارآمدی و موفقیت در حوزه فناوری امیدوار باشیم.

انتهای پیام/