به گزارش گروه فرهنگ و هنر پایگاه اطلاع رسانی اخبار فارسی به نقل از خبرگزاری دانشجو، مدتی قبل فیلمی با عنوان «کنسرت فرضی» در یک کاروانسرا در فضای مجازی منتشر شد که در آن یک گروه به خوانندگی خانمی (پرستو احمدی) بدون رعایت موازین قانونی و شرعی در حال اجرای یک قطعه موسیقی بودند.

آنچه این خبر را داغ‌تر کرد، «لایکی» بود که دردسرساز شد. پای معاون هنری وزیر ارشاد –نادره رضایی– با دنبال و لایک کردن شبکه اجتماعی پرستو احمدی در این پرونده باز شد. بهمن بابازاده خبرنگار حوزه موسیقی در توییتی ادعا کرد:

«نادره رضایی معاونت هنری وزارت ارشاد با لایک کردن پست «پرستو احمدی» حمایت خود را از فعالیت‌های این خواننده خانم خبرساز را نشان داده است.»

 رسانه اصلاح‌طلب «عصر ایران» پیرامون اظهارات منتقدانه نسبت به این کنسرت جنجال برانگیز، واکنشی تند نشان داده و شروع به عادی‌سازی جنبه‌های هنجارشکنانه این برنامه کرد.

تقلیل دادن اجرا شدن کنسرت یک زن خواننده با پوششی نامناسب آن هم در کشوری اسلامی چون ایران، به «خوانده شدن چند بیت شعر توسط یک دخترخانم»، قطعا قدمی در جهت عادی سازی این هنجارشکنی به حساب می‌آید؛ چه این تعبیر مغرضانه باشد و چه از سر نادانی.

قطعا ما نمی‌توانیم از سوی تک تک مردم ایران، اظهار نظری مطلق کنیم؛ اما تاریخ همواره بر منش عفت‌مندانه و آراسته به حیای مردم این سرزمین کهن –حتی پیش از ظهور اسلام- گواهی داده است. اینکه برگزاری چنین کنسرتی را که –به جز جنبه‌های مذهبی- خلاف فرهنگ مردم ایران است به عنوان «التیامی» بر دردهای اقتصادی آن‌ها بدانیم، نوعی توهین به مردم این سرزمین محسوب می‌شود.

«اعتقادات مردم با دیدن بازوهای لخت یک خانم خواننده در میان کاروانسرایی در وسط کویر لخت نمی شود.» کاستن از اهمیت موضوع با بیان چنین جمله‌ای برآمده از ناآگاهی تاریخی است. شاید لازم باشد کمی کتاب‌های تاریخ را ورق بزنیم تا متوجه شویم به دلیل این قبیل نفوذهای فرهنگی و کوچک شمردن آن، مسلمانان حکومت هشت قرنی خود بر آندلس را از دست دادند.

«خواهران عزیزم! اینک زمانه احتیاج به زینب­‌ها دارد، احتیاج به علی ­اکبر‌ها دارد،‌ای خواهران بزرگوار! زینب‌وار زندگی کنید و حجاب خود را به عنوان یک شمشیر حفظ کنید و در زندگی صبور باشید.»

«خواهرانم! از شما می­‌خواهم حجاب و عفت‌تان را حفظ کنید و با حجاب و پوشش‌­تان به خون شهدا ارزش قائل شوید.»

«نگذارید اصل حجاب در جامعه اسلامی کم رنگ شود؛ به خصوص عفت و پاکدامنی گسترش پیدا کند تا فحشاء و منکرات کمتر و کمتر شود.»

این توصیه‌ها، بیاناتی از سوی جبهه مقابل این رسانه اصطلاح‌طلب نیست؛ بلکه بخشی از وصیت‌نامه شهدایی بوده است که جان خود را در نبردی ۸ ساله تقدیم کردند تا علاوه بر مرزها، نگذارند دست دشمن به زنان و دختران عفیف این سرزمین برسد. این جوانان، همان‌هایی بودند که به تعبیر «عصر ایران»، «نسل اول انقلاب» بوده و در دوران آلوده به فحشاء پهلوی زندگی کرده‌اند.

گذشته از فعالیت سیاسی پرستو احمدی در جریان اغتشاشات ۱۴۰۱ و خواندن ترانه «از خون جوانان وطن»، قطعا خانمی که با این شکل از پوشش خود را به صورت داوطلبانه در معرض دید مردان قرار می‌دهد، در زمره «حیا» قرار نمی‌گیرد! اگر در این موضوع اِن قلتی دارد، بهتر است مجددا اعتقادات دینی خود را مرور کند.

همه مردم ایران، حفظ سرزمین خود را مدیون خون‌هایی هستند که در جنگ تحمیلی برای دفاع از آن ریخته شد. شهدا، اما در برابر این فداکاری، از بانوان و دختران سرزمین خود تنها یک درخواست داشتند؛ «حفظ حجاب». درواقع، عفت و حیای مادران و دختران این سرزمین میراثی است که از شهدا به ارث برده و موظف هستند آن را به عنوان یک امانت برای نسل‌های آینده حفظ کنند.

اقدام هرکدام از ما در جهت عادی‌سازی بی‌حجابی یا کوچک شمردن رخ‌داد‌هایی که با فرهنگ و اعتقادات ملی-مذهبی مردم ایران در تعارض است، حرکتی است به سوی دشمن برای ریشه‌کن کردن عقاید این مردم. باید بدانیم که اگر عادی‌سازی‌ها آغاز شود، در جایی متوقف خواهد شد که شاید امروز حتی نمی‌توانیم آن را تصور کنیم؛ کافی است اخبار را مرور کرده و نگاهی به برگزاری کنسرت در ریاض بیندازیم.