اول. تبریک آغاز سال تحصیلی به همه اصحاب دانشگاه و بویژه قشر فرهیخته استادان

دوم. دانشگاه محل تلاقی فرهنگ‌های مختلف یک جامعه است و اشل کوچکی از کلیت یک کشور. اگر بتوان نبض دانشگاه را گرفت، آن‌وقت وضوح تحولات سیاسی، اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی آن ملت نیز بیشتر خواهد شد.

سوم. ترکیب شور و هیجان دختران و پسران دانشجو با پختگی و دانشمندی استادان، سوخت پیشران جامعه است. اگر این نیرو در جهت سازگار با ساختار و هنجارهای مستقر در جامعه همراستا باشد، شکوفایی، رشد و حل معضلات هرچند پیچیده و دشوار در دسترس خواهد بود و البته اگر جهت نادرست انتخاب شود، نتیجه آن درجا زدن، واگرایی و حتی تخریب اجتماع را نمودار خواهد کرد.

چهارم. به جرئت می‌شود گفت که هیچ جریان سیاسی وجود ندارد که نخواهد در دانشگاه جایگاه و پایگاه داشته باشد. شاخه‌های دانشجویی در جریانات سیاسی، به شکل تشکل‌های مجاز (و گاه هم فاقد مجوز یا غیررسمی) در دانشگاه فعالیت دارند تا منافع و اهداف مورد علاقه خود را پیگیری و محقق کنند.

پنجم. مدتی است که اخباری با مضمون اخراج، تعدیل، قطع همکاری یا عدم تمدید قرداد با برخی استادان تعدادی از دانشگاه‌ها منتشر می‌شود. بدیهی است که هر یک از این اصطلاحات، بار حقوقی و معنایی خود را دارند و باید سر جای خود به کار بروند.

ششم. آنچه که طی یک دهه اخیر و خصوصاً از حوادث دیماه ۹۶، آبا ۹۸، سقوط هواپیمای اوکراینی و حوادث ۱۴۰۱ می‌توان فهمید آن است که گلوگاه دانشگاه، نقش چشمگیری در پازل‌های امنیتی بیگانگان داشته و دارد. زیرا همانطور که بیان شد، می‌توان با به راه انداختن موج در متن و حاشیه دانشگاه و دانشگاهیان، به جامعه نیز جهت داد. به عبارت دیگر، دانشگاه نقطه ثقلی است که همه جریانات سیاسی اعم از همسو، ناهمسو و معاند به آن چشم دوخته‌اند و بر سر آن حاضرند حتی هزینه هم بدهند اما…