گروه سیاسی پایگاه اطلاع رسانی اخبار فارسی به نقل از خبرگزاری تسنیم– حادثه سقوط دولت بشار و تسخیر سوریه توسط دست‌پرورده‌های تکفیری آمریکا و اسراییل و همکاران منطقه‌ای آنان و به‌دنبال آن حرف و حدیث‌ها و تحلیل‌های برخاسته از دلسوزی اما بدون اطلاع کافی از علل واقعی آن و مهم‌تر از آن قضاوت‌های غیرمنصفانه درباره دولت و سرداران و سربداران عزیزی که عزت و عظمت کنونی اسلام و ایران در منطقه و جهان نشأت گرفته از یک عمر فداکاری خالصانه و مخلصانه آنان است سبب شد که چند کلمه‌ای با برادران و خواهران ایمانی خود سخن بگویم؛ زیرا فرمود «المؤمنون والمؤمنات بعضهم اولیاء بعض یأمرون بالمعروف و ینهون عن المنکر».

برادران و خواهران انقلابی و حزب‌اللهی أین تذهبون؟ چرا مانند لشکر شکست‌خورده هر کدام به سوی مقصد نامعلوم در حال فرار هستیم؟ چرا مانند گله بی‌چوپان در این صحرای پر از گرگ‌های گرسنه سرگردان شده‌ایم؟ چرا با صد چراغ به بیراهه می‌رویم؟ چرا در هر اتفاق و حادثه‌ای احساس علامه دهری به ما دست می‌دهد و هر جور دلمان می‌خواهد فکر می‌کنیم و می‌گوییم و می‌نویسیم؟

پس «اطیعوالله و اطیعوالرسول و اولوالامر منکم» ما و شما کجا رفت؟ نکند همه‌مان «اولوالامر» شده‌ایم؟ پس هشدار قرآن در آیه ۸۳ سوره نساء چه شد که فرمود: چون خبری از امنیت یا وحشت به آنان برسد آن را منتشر می‌کنند و اگر آن را به پیامبر و اولوالامر ارجاع بدهند و کسب تکلیف کنند، قطعاً در میان آنان کسانی هستند که حقیقت مسئله را بفهمند.

برادران و خواهران یک لحظه بیندیشید و بیندیشیم با این بی‌سر و سامانی که در حوادث واقعه زمان خودمان با حضور امام و رهبری که بارها و بارها درایت‌ها و واقع‌نگری‌ها و تصمیم‌های دقیق و به‌موقع او را تجربه و با پوست و گوشت خود لمس کرده‌ایم؛ رهبری که دشمنانش علیرغم میل باطنی‌شان به مغلوب شدن‌شان در عرصه منطقه و بین‌المللی در مقابل او اعتراف کرده‌اند وقتی با وجود چنین رهبری اینگونه دچار تنازع و تحلیل‌های جور واجور و ترس و ناامیدی می‌شویم و خودزنی و خودی‌زنی می‌کنیم اگر ما در جنگ احد بودیم وقتی که با آن شکست سنگین مواجه می‌شدیم آیا ما هم مانند دیگران پیامبر را رها نمی‌کردیم از کوه و تپه‌ها بالا نمی‌رفتیم؟

اگر در زمان مولا امیرالمومنین علی علیه‌السلام بودیم و می‌دیدیم  که معاویه مصر را از دست مولا خارج کرده روحیه حماسی و انقلابی ما؛ ما را به تحلیل‌ها و اظهارنظرهای آنچنانی که اگر حضرتش چنان کرده بود و اگر مولا چنان نکرده بود و کاشکی مولا چنان نمی‌کرد یا چنین وادار نمی‌کرد و ما را با حضرتش به بحث و گفتگو و اعتراض وا نمی‌داشت؟ واقعاً یک لحظه بیندیشیم اگر در زمان امام حسن علیه‌السلام بودیم از کسانی نبودیم که به ایشان یا مذل‌المومنین می‌گفتند؟

اگر در زمان امام حسین علیه‌السلام بودیم درصدد چیز یاد دادن و راه نشان دادن به امام!!!! برنمی‌آمدیم؟ برادران و خواهران عزیز مگر قرار نبود که در حوادث واقعه به ولی‌فقیه اسلام‌شناس زمان‌شناس مراجعه کنیم و کسب تکلیف کنیم؟ از کی این‌قدر از آداب و رسوم سربازی دور افتاده‌ایم که قبل از امام مسلمین به خود اجازه حرف زدن و تحلیل کردن و بدتر از همه، درباره ارکان نظام و دست و بازوهای رهبری قضاوت و حکم صادر کردن می‌دهیم؟

نکند ما از کسانی باشیم که طبق روایت پنجاه‌سال سابقه عبادت و جهاد و مجاهدت و عمل صالح در پرونده خود دارند ولی خدای نکرده پرونده عمر آنها با گناه و خطا بسته شود. نکند از کسانی باشیم که صبح از منزل مسلمان خارج می‌شوند و شب کافر به خانه برمی‌گردند.

نکند از کسانی باشیم که شب مسلمان به خانه می‌آیند و صبح کافر از خانه خارج می‌شوند، مقصود کفر به معنای اصطلاحی نیست کفر به معنای دچار شک و تردید شدن و از ادامه دادن راه امام و تبعیت از رهبری بازماندن است.

عزیزان و سروران همانطور که افراد آخرالزمانی امت بالاترین و بهترین مسلمانان امت هستند و به تعبیر رسول خدا صلی‌الله علیه و آله برادران آن بزرگوار هستند، همانطور امتحان‌های آنها هم از مسلمان‌های گذشته سخت‌تر و دقیق‌تر است؛ حواس‌مان جمع باشد مبادا دین خود را تقوای خود را با کم‌صبری و کم‌طاقتی و به‌خاطر دایه دلسوزتر شدن از مادر و در هر مسأله‌ای هر قدر پیچیده خود را صاحب‌نظر دانستن از دست بدهیم. فرقی نمی‌کند کسی ضدانقلاب باشد و به‌خاطر ضدیت با انقلاب و اسلام از امام جامعه عقب بیفتد و یا به‌خاطر انقلابی دوآتشه بودن از امام جامعه جلو بیفتد.

زیرا فرمودند «المتقدم لهم مارق و المتأخر عنهم زاهق واللازم لهم لاحق» چه عقب بیفتیم و چه جلو بیفتیم در هر دو صورت گمراهیم فقط در صورتی در صراط مستقیم هستیم که حداقل در مرحله عمل و اقدام و قضاوت پشت سر امام جامعه باشیم. تحلیل ما و تایید و تخطئه و انتقاد ما دست‌کم در رسانه و مواجهه‌های اجتماعی اگر عین تحلیل و تأیید و تخطئه او نباشد حداقل در نقطه مقابل ایشان هم نباشد.

در غیر این‌صورت باید برای سوءعاقبت خود نگران باشیم و بدانیم  آیندگان درباره ما همانگونه قضاوت خواهند کرد که ما درباره گذشتگان قضاوت کردیم و آنها را به درستی درباره تحلیل‌های نادرست و احساسی‌شان در حوادث واقعه زمان خودشان ملامت کردیم. وظیفه همه ما در حوادث این است که اولاً منتظر تعیین تکلیف خود توسط امام جامعه باشیم و از هر بی‌تابی و ناشکیبایی بپرهیزیم. ثانیاً به‌جای رسانه شدن برای تحلیل‌های غیرکارشناسانه و احیاناً مغرضانه، رسانه قرآن کریم بشویم که فرمود «وتواصوا بالحق‌ و تواصوا باالصبر» یعنی یکدیگر را به همراهی و ملازمت راه حق و صراط مستقیم و صبر و استقامت در آن‌ دعوت وسفارش کنید.

ثالثاً فرمایش امام خامنه‌ای را که فرمودند «وقتی که به فرود رسیدیم یک جایی ناکام ماندیم بایست افسرده و مأیوس و دلشکسته نشویم» را برای همیشه آویزه گوش کنیم و یأس و سرخوردگی و ناامیدی را بر خود حرام بدانیم زیرا به ماهم دستور و هم بشارت دادند که«لاتهنوا ولاتحزنوا و انتم الأعلون إن کنتم مؤمنین» سست نشوید و غم نخورید که شما پیروزید و دست شما برتر است اگر مؤمن باشید.

* سید علی اکبر نوری

انتهای پیام/