تیم بسکتبال آلمان شگفتی‌ساز جام‌جهانی شد. تیمی که با هدایت گوردی هربرت دست به کار بزرگی زد و به عنوان تنها تیم بدون شکست، مسیر قهرمانی را طی کرد تا در نهایت با بالابردن جام، نام خود و بازیکنانش را در تاریخ ورزش ژرمن‌ها جاودانه سازد. این جام دست‌آوردهای مهمی به همراه داشت که تنها معطوف به آلمان و تیم قهرمان نیست و در این گزارش بخشی از آن را مورد بحث و بررسی قرار می‌دهیم.

سرمربی آلمان؛ معلمی در قامت مربی

ژرمن‌ها که یک مربی یا بهتر است بگوییم یک معلم کارآزموده و با تجربه را بالای سر خود می‌دیدند از همان بازی اول نشان دادند در این جام حضوری متفاوت خواهند داشت اما اینکه در نهایت فاتح جام شوند شاید چندان جدی نمود پیدا نمی‌کرد اما آنها نشان دادند در صورت داشتن طرح و برنامه‌، می‌توان تاریخ‌ساز شد و این همان کاری بود که هربرت و شاگردانش آن را انجام دادند.

زمانی که نام بسکتبال به میان می‌آید بی‌اختیار آمریکا و NBA در ذهن تداعی می‌شود اما حضور دو تیم اروپایی در فینال جام‌جهانی به معنای واقعی و به زیبایی توسعه محوری و پیشرفت را معنا بخشید. تصویری که بعد از پایان مسابقه از سرمربی آلمان منتشر شد نشان داد او در چند روز اخیر چه فشاری را تحمل کرده اما در هیچ تصویری در جریان این مسابقات ندیدیم که گوردی هربرت با تنش یا با صدای بلند بازیکنان خود را مورد خطاب قرار دهد. او در تمام این اتفاقات در قامت یک مربی و معلم، با آرامش بازیکنان خود را به جلو هدایت کرد و تا آخرین لحظه اجازه نداد هیجانات درونی او نمایان شود.

اتفاق دیگری که باید در این بازی مورد توجه قرار گیرد به رفتار دو مربی در کنار زمین باز می‌گردد. جدال در بالاترین سطح بسکتبال و حضور در یک قدمی جام‌، موضوعی نیست که بتوان از آن به سادگی گذشت اما هر دو مربی نشان دادند به جای جار و جنجال و ایجاد هیاهو، باید فکر کرد و گام برداشت تا نمایی زیبا از این رشته به تصویر کشیده شود.

آمریکا – کانادا جذاب‌ترین بازی جام و آماری که نباید فراموش شود

هر چند آمریکا با تیم اصلی خود راهی این مسابقات نشده بود اما هر چه باشد از آمریکا به عنوان یکی از قدرت‌های بلامنازع بسکتبال جهان، انتظار برتری و پیروزی می‌رود اما آنهایی که در غالب تیم آمریکا راهی فیلیپین شده بودند نتوانستند این انتظارات را برآورده کنند و در نهایت با قبول شکست برابر کانادا به مقام چهارمی رضایت دادند.

این بازی در شرایطی به سود کانادا خاتمه یافت که بازی در وقت‌های قانونی با تساوی ۱۱۱ بر ۱۱۱ به پایان رسید. یانکی‌ها به لطف پرتاب سه‌امتیازی در ۲دهم ثانیه مانده به پایان بازی موفق شدند کار را به تساوی بکشند اما در ادامه، معجزه بریجز هم نتوانست مانع شکست آنها شود و در نهایت کانادا با برتری ۱۲۷ بر ۱۱۸ عنوان سومی را به خود اختصاص داد تا دست آمریکا از سکوی سومی هم کوتاه بماند، تیمی که ۱۲ بازیکن NBA را همراه داشت اما سرانجامش همین شد که دیدیم.

از سال ۲۰۱۴ که آمریکا قهرمان شد، یانکی‌ها دیگر رنگ جام را به خود ندیدند. در ۲۰۱۹ اسپانیا قهرمان شد و در ۲۰۲۳ آلمان به عنوان تیم برتر جهان نام خود را ثبت کرد. آمریکا در ۲۰۱۹ حتی به جمع ۴ تیم پایانی هم راه نیافت. در دوره قبلی فینال بین اسپانیا و آرژانتین برگزار شد و در این دوره نیز آلمان و صربستان برای کسب جام رو در روی هم صف‌آرایی کردند. با این شرایط باید منتظر حضور تیمی متفاوت از آمریکایی‌ها در المپیک پاریس باشیم چرا که در غیر این صورت، اعتبار آنها در بسکتبال خدشه‌دار خواهد شد و این چیزی نیست که یانکی‌ها از آن به سادگی بگذرند.

بسکتبال؛ فرصتی مطلوب برای دیدن و دیده شدن

ورزش بسکتبال را ورزشی دانشگاهی می‌شناسند، اعتبار این ورزش در برخی کشورها به حدی است که در بین سه رشته اول و البته پربیننده دنیا است تا حدی که در همین جام‌جهانی بیش از ۶۷۷ هزار نفر در ۱۶ روز برگزاری این جام، از نزدیک شاهد تلاش ۳۲ تیم برتر جهان بودند که به صورت میانگین می‌توان رقمی بالغ بر ۷ هزار نفر را در هر بازی تخمین زد.

حضور این تعداد تماشاگر به صورت حضوری در سالن مسابقات و البته پیگیری مخاطبان از طریق رسانه‌ها و فضای مجازی نشان می‌دهد بسکتبال را تنها نباید یک ورزش به شمار آورد بلکه فرصتی است برای دیدن و دیده شدن که فعلا در فضای کنونی و با توجه به نتایجی که برای ایران رقم خورد، نمی‌توان انتظار معجزه داشت اما جا دارد مسئولان فدراسیون و متولیان به این نکته توجه داشته و در این راه گام بردارند.

چرا بسکتبال ایران به اینجا رسید؟

۵ تیم از قاره آفریقا، ۷ تیم از قاره آمریکا، ۸ تیم از قاره آسیا و ۱۲ تیم از قاره اروپا در جام‌جهانی بسکتبال حضور داشتند که دو تیم آلمان و صربستان به فینال راه یافتند تا شاهد یک فینال صد درصد اروپایی باشیم، دو تیم دیگر از قاره آمریکا نیز دیدار رده‌بندی را برگزار کردند. اما سهم آسیایی‌ها و ایران در جام‌جهانی چه بود؟

اول باید به این نکته تاکید داشت که تیم ملی بسکتبال ایران اگر به جمع ۳۲ تیم برتر جام‌جهانی راه یافت به لطف حضور نیافتن استرالیا در تهران و برد فنی شاگردان سعید ارمغانی (سرمربی وقت ایران) بود؛ چرا که در غیر این صورت شانسی برای حضور در جام جهانی نداشتیم. البته تاکید می‌کنیم که به این حضور افتخار کردیم چرا که بارها به دلیل اما و اگرها از حضور در رویدادهای مهم جهانی بازماندیم و ایرادی ندارد یکبار هم شده، این اما و اگرها به نفع ورزش ایران و قهرمانان کشورمان باشد به شرط آنکه بتوانیم از اعتبار ورزش کشورمان دفاع کنیم.

در میان تیم‌های قاره پهناور آسیا ۸ تیم حضور داشتند که در پایان این رقابت‌ها استرالیا رده دهم، ژاپن ۱۹، نیوزلند ۲۲، لبنان ۲۳، فیلیپین ۲۴، چین ۲۹، ایران ۳۱ و اردن جایگاه ۳۲ را به خود اختصاص دادند و این در شرایطی است که اردن در کارایی ۳۷۰ بوده اما ایران ۳۳۴ را به خود اختصاص داد و عملا” تیم ایران در قعر جدول این رده‌بندی باید قرار بگیرد. ژاپن از رده ۳۶ جهان به ۱۹ صعود کرد تا جواز حضور در المپیک را به عنوان بهترین تیم آسیایی را دریافت کند. لبنان که در سه تقابل گذشته موفق به شکست ایران شده نیز با جهشی ۲۰ پله‌ای از از رده ۴۳ به ۲۳ رسید تا فرصت حضور در انتخابی المپیک را داشته باشد. همچنین تیم‌های نیوزلند از ۲۶ به ۲۲، فیلیپین از ۴۰ به ۲۴ صعود کردند و تیم چین از رده ۲۷ به ۲۹ تنزل یافت، در این میان بیشترین افت به تیم ایران اختصاص داشت که از جایگاه ۲۲ به ۳۱ سقوط کرد تا نشان دهد بسکتبال ایران با روزهای اوج خود فاصله‌ای بسیار دارد.

چه تیم‌هایی به المپیک رسیدند؟

با پایان جام‌جهانی بسکتبال تیم‌های فرانسه، استرالیا، سودان جنوبی، ژاپن، آمریکا و کانادا به عنوان ۶ تیم اول راه یافته به المپیک ۲۰۲۴ پاریس نام خود را ثبت کردند؛ فرانسه با وجود حذف زودهنگام جایگاه خود را به عنوان کشور میزبان تضمین کرده و مشکلی برای حضور در المپیک ندارد.

استرالیا، سودان جنوبی، ژاپن، آمریکا، کانادا، صربستان و آلمان جایگاه المپیکی خود را به دست آورده و به ترتیب بهترین تیم‌های اقیانوسیه، آفریقا، آسیا، آمریکا و اروپا شدند.

حامد را در حد حامد دریابیم

جدا از نتایج به دست آمده در جام جهانی بسکتبال، اتفاق تلخ دیگری که رخ داد این بود که حامد حدادی یکی از بهترین بازیکنان تاریخ بسکتبال ایران در فضایی غم‌آلود و کیلومترها دور از خاک ایران آن‌هم در برابر تیمی که در بسکتبال دنیا اسم و رسمی چندانی ندارد از تیم ملی خداحافظی کرد. حامد در این سال‌ها برای بسکتبال ایران زحمات بسیاری کشید و با وجود مصدومیت شدیدی که داشت به هر شکل ممکن خود را به تیم ملی و جام‌جهانی رساند؛ متاسفانه بعد از نتایج بد تیم ملی در این دوره از مسابقات، حامد در اقدامی از پیش تعیین نشده، بوسه بر زمین زد و با صورتی که پیام بسیاری داشت، از بازی‌های ملی وداع کرد.

او بدون شک یکی از اسطوره‌های بسکتبال ایران است و نباید اینگونه مفاخر بسکتبال را به حال خود رها کرد. حامد یکی از معدود بازیکنان ایرانی است که در بالاترین سطح بسکتبال جهان و در NBA به میدان رفته است. در این شرایط کمترین کاری که فدراسیون وقت باید انجام دهد این است که در یک بازی قابل قبول با حضور ستاره‌های بسکتبال ایران و جهان، مراسمی باشکوه و در حد نام حامد حدادی و بسکتبال ایران برگزار کند تا او وداعی با شکوه با دنیایی حرفه‌ای به عنوان ورزشکار داشته باشد.

و کلام آخر؛ منتقد، دشمن نیست

قبل از آغاز جام‌جهانی و در شرایطی که تیم ملی بسکتبال ایران درگیر بازی‌های دوستانه بود، در ایامی که فدراسیون بسکتبال به دنبال تغییر در راس کادر فنی خود بود، در روزهایی که برخی از دوستان به اصطلاح کارشناس به فدراسیون مشاوره می‌دادند، بارها گفتیم و نوشتیم که این مسیر سرانجامی ندارد و باید برخی از اتفاقات به گونه‌ای دیگر مدیریت و رهبری شود؛ اما به زعم همان دوستان، ما نه تنها منتقد نبودیم بلکه با فدراسیون وقت و متولیان امر سر ناسازگاری گذاشته و در قامت دشمن به دنبال منافعی غیر از منافع بسکتبال بودیم، حال که پرونده جام‌جهانی بسته شد، نقدها و نگرانی‌ها بی‌مورد نبود و امیدواریم حداقل در بازی‌های آسیایی هانگژو نتایج بهتری را از تیم ملی شاهد باشیم هر چند که با توجه به شرایط موجود، شاید بهترین نتیجه در این دوره از بازی‌های آسیایی، حضور در جمع ۴ تیم برتر باشد.

جواد داوری روزی در قامت ملی‌پوش بسکتبال و امروز با حضور در فدراسیون، متولی بسکتبالی است که سال‌ها خود او و هم تیمی‌هایش برای موفقیت آن تلاش کرده و می‌کنند، در این شرایط همه انتظار دارند با حضور یک فرد کاملا” بسکتبالی، رشد و رونق این رشته سرعتی چندبرابری به خود بگیرد چرا که زیر و بم کار را می‌داند اما به نظر می‌رسد مشکل بزرگ در مشاورینی است که راه درست را از غلط نمی‌دانند و وی را اگر به بیراهه نبرند، حداقل در مسیر درست و میان‌بر هم هدایت نمی‌کنند.