مظفرالدین‌شاه اگرچه در سیاحت‌های گاه‌وبیگاه خود به فرانسه، بیت‌المال را صرف مطامع و منافع شخصی خود می‌کرد اما حداقل در یک زمینه، این بودجه را حیف‌ومیل نکرد و جادوی تصویر، وی را چنان مسحور کرد که دستگاه سینماتوگراف را خریداری کرد و به ایران آورد. از آن روز، ۱۲۳ سال می‌گذرد.

سینما، امروز یکی از پیشران‌های اصلی حوزه فرهنگ در تمامی دنیاست. در ایران هم این قاعده، ساری و جاری است به‌طوری که امروز که ۱۲۳ سال از ورود سینما به کشورمان می‌گذرد، هیچ شاخه‌ای از فرهنگ نتوانسته هم‌طراز با سینما، در ابعاد ملی و بین‌المللی، افتخارآفرینی داشته باشد.

این میزان افتخارآفرینی و پیشرفت چشمگیر سبب شده تا سینما، فارغ از وجوه فرهنگی، به یکی از ابزارهای قدرت‌نمایی ایران در مجامع مختلف جهانی تبدیل شود. اکنون، برخی از مردم جهان، ایران را با سینما و هنرمندانش می‌شناسند و این، مسیری است که سینمای ایران در طول ۱۲۳ سال، با پویایی طی کرده و در این مدت، افتخارات و اتفاقات مهمی برای سینما در رویدادهای مخلتف روی داده است.

سینمایی که برای رسیدن به نقطه امروز، رنج دوران دیده است و مصائب بسیاری را تحمل کرده است. امروز روز تمام آن سینماهایی که به تاریخ پیوستند و در بهترین حالت، به خاطراتی تبدیل شدند که رگه‌های کم‌مایه و کم‌رنگ آن، تنها در خاطر برخی سینماگران و مردم قدیمی باقی مانده است.

امروز، روز تمام آن سینماگرانی است که آرام در خاک آرمیده‌اند؛ آنهایی که روزگاری دیده شدند و امروز، پنهان از نظرها، به خاطراتی تبدیل شدند که بخشی از پازل سینمایی کشور را در تاریخ این هنر تکمیل کرده‌اند

امروز روز تمام آن سینماگرانی است که با جوهره وجودی خود نوشتند، ساختند و کار کردند تا پرچم سینما در تمامی دوره‌ها بالا بماند. در همین وضعیت بود که عده‌ای مشهور و محبوب شدند و عده‌ای دیگر، آن روی بی‌رحم سینما را دیدند؛ خانه‌نشین و منزوی شدند و در همان وضعیت هم درگذشتند.

امروز، روز تمام آن سینماگرانی است که آرام در خاک آرمیده‌اند؛ آنهایی که روزگاری دیده شدند و امروز، پنهان از نظرها، به خاطراتی تبدیل شدند که بخشی از پازل سینمایی کشور را در تاریخ این هنر تکمیل کرده‌اند.

امروز، روز تمام آن عشاق سینماست که گاهی با تمام پول زندگی‌شان، یک بلیت خریدند، آن را پاره کردند و وجود خود را به سالن‌های تاریک سپردند تا با جادوی سینما، زندگی‌ای، جدا از زندگی خود را تجربه کنند.

امروز، روز سینماست؛ هنری لایتناهی که هیچ سقف و محدودیتی برای خیال قائل نیست و جادویش، تا دنیا دنیاست، میلیاردها انسان را فریفته خود می‌کند

آری امروز، روز سینماست. سینمایی که طی آن، یک داستان، در سالنی تاریک، با ده‌ها و صدها نفر به اشتراک گذاشته می‌شود و واکنش‌های مختلفی را برمی‌انگیزاند. این، جادوی سینماست؛ جادوی هنر هفتم است که در طول ۱۲۳ سال، میلیون‌ها نفر را عاشق خود کرد؛ آنها را زنده کرد و کشت و خود، چون رودی آرام، پایدار، به راه خود ادامه داد. رودی که در تمام این سال‌ها، خیلی‌ها به دل آن زدند و جمع بیشتری، در کنار آن نشستند و آن را تماشا کردند.

امروز، روز سینماست؛ هنری لایتناهی که هیچ سقف و محدودیتی برای خیال قائل نیست و جادویش، تا دنیا دنیاست، میلیاردها انسان را فریفته خود می‌کند.

امروز، روز سینماست؛ روز خیال‌بخشی به آن بخش از آرزوها و علایقمان که در این دنیا، برایمان رقم نخورده است. همان که سبب شد تا انسان‌ها به همین دلیل عاشقش شوند و به آن اعتیاد پیدا کنند.

امروز روز سینمایی است که ۱۲۳ سال از عمر آن می‌گذرد و تا جهان پابرجاست، این هنر، شناسنامه آن خواهد بود؛ شناسنامه‌ای برای تمام قرون و اعصار با تمام ویژگی‌ها و مشخصات منحصربه‌فردش. همه ما با هر میزان دانش و تمایل، با سینما طرف هستیم پس زنده‌باد این هنر لایتناهی و جهان‌شمول که این‌چنین شرنگ خود را در کام میلیاردها انسان در طول تاریخ ریخت و آنها را به خود مبتلا کرد؛ آری، سینما مبتلا می‌کند.