به گزارش گروه فرهنگ و هنر پایگاه اطلاع رسانی اخبار فارسی به نقل از خبرگزاری دانشجو، زبان فارسی در هیاهوی قرن‌ها و رفت و آمد ساکنانش‌ ساختمان وجودی خویش را پایه ریزی کرد و بی‌کم و کاست در دامنۀ دوران‌های بحرانی تاریخ راه رفت. آن روز که ترک‌های ماوراءالنهر از مرزهای شرقی ایران وارد شدند، فردوسی با زبان فارسی و فرم هنری شاهنامه، ایران و ایرانی را از آب و گل درآورد. 

سال‌ها بعد که زبان فارسی و شکل غزل فارسی در کلمات و اصطلاحات تخصصی و دیریاب محصور شده بود، این تیغ کلمات و جملات سادۀ سعدی بود که حصار کلمات را شکافت و فرم دستوری سهل و ممتنع نوشتن را آفرید. سعدی با نیروی مهیبی که در ساخت زبان فارسی دمید آن را به پیش و پس از خود تقسیم کرد. جغرافیای مرکزی ایران که سعدی را دیده است با زبان او صحبت می‌کند و اهالی کشورهای شرقی و شمال شرقی ایران با زبان پیش از او می‌گویند و می‌شنوند. قائم مقام فراهانی هم بعد از دورۀ دشوارنویسی زبان فارسی نویسندگان و شاعران ایران را به ساده نوشتن و درست نوشتن دعوت کرد تا رابطۀ عمومی مردم با زبان‌ و سنت‌شان سست نشود. 

شهریارِ شعر ایران -محمدحسین بهجت تبریزی-  در گفتگو و خطابه‌ای با شاعران کشور در سال ۱۳۶۲، آن‌ها را  به زبان مردم دعوت کرده و گنجینۀ سخن عامه را به روی شاعران باز می‌کند. این دعوت عمومی شهریار از سر آگاهی تاریخی او است. او می‌داند در صورتی که شعر فارسی از زبان مردم تهی باشد و رابطۀ مردم ایران با شعر فارسی برقرار نباشد، سنت هزارساله و وضعیت وجودی مردم ایران ضعیف خواهد شد.

منبع: سیمافکر