به گزارش گروه فرهنگی پایگاه اطلاع رسانی اخبار فارسی به نقل از خبرگزاری دانشجو، پاریس در فاصله ۱۸۵۳ تا ۱۸۷۰ میلادی توسط «ژرژ اوژن هوسمان» که بیشتر با نام «بارون هوسمان» شناخته می‌شود، بازسازی و مدرن شد. این بخشدار دپارتمان سن فرانسه توسط امپراتور ناپلئون سوم برای اجرای یک برنامه عظیم نوسازی شهری شامل بلوارها، پارک‌ها، جاده‌ها و ایستگاه‌های راه آهن جدید انتخاب شد. یکی از آنها ایستگاه قطار «سن-لازار» بود که چندین بار به سوژه نقاشی‌های «کلود مونه» تبدیل شد.

«کلود مونه» که در آن زمان نقاش شناخته شده‌ای نبود، از طریق این ایستگاه قطار از «ارژانتوی»، روستایی خارج از پاریس که در آنجا با خانواده خود زندگی می‌کرد، به پاریس رفت. «مونه» چند سال قبل از نمایش تابلو نقاشی معروف خود با عنوان «غروب خورشید» در نخستین نمایشگاه امپرسیونیستی سال ۱۸۷۴ میلادی، شگفت‌زده این نماد مدرنیته و صنعتی شدن شده بود. در سال ۱۸۷۷ میلادی او یک استودیو در نزدیکی ایستگاه قطار «سن-لازار» اجاره کرد.

«مونه» همیشه می‌خواست از او به عنوان نقاش جهان مدرن یاد شود. او چندین تابلو نقاشی برای به تصویر کشیدن تمام ابعاد این ایستگاه قطار خلق کرد.

همه این گروه از نقاشی‌ها مضامین مشابهی دارند؛ بازی نور، دود قطار، ابر‌های بخار و البته لوکوموتیو. در این مجموعه نقاشی‌ها، مونه بین شش تا هشت مورد از آنها را در سومین نمایشگاه امپرسیونیستی در سال ۱۸۷۷ به نمایش گذاشت، جایی که آنها به برخی از بحث‌برانگیزترین نقاشی‌های نمایشگاه تبدیل شدند.

«مونه» با انتقادات شدیدی مواجه شد که احتمالا به این دلیل بود که او لوکوموتیو‌ها را به جای اینکه به عنوان عناصر پس‌زمینه به تصویر بکشد به عنوان موضوعات اصلی به نمایش گذاشته بود.

در دهه ۱۸۷۰، امپرسیونیست‌های مهم دیگری همچون کایبوت، پیسارو، رنوار، دگا و حتی مانه نیز به راه‌آهن به عنوان موضوعی در نقاشی‌های خود از زندگی مدرن علاقه نشان داده بودند. به عنوان مثال، نقاشی «پلی به سمت اروپا» توسط «گوستاو کایبوت» نقاشی شد و در سومین نمایشگاه امپرسیونیست نیز ارائه شد.

نقاشی‌هایی که «مونه» با موضوع ایستگاه قطار «سن-لازار» خلق کرد در کارنامه این هنرمند بی‌نظیرند و این مجموعه نقاشی‌ها یکی از مشهورترین مجموعه‌هایی به شمار می‌روند که توسط این هنرمند خلق شده‌اند.

«کلود مونه» یکی از پرآوازه‌ترین هنرمندان جهان است. این هنرمند برجسته فرانسوی از جمله هنرمندانی بود که به وفور از محیط اطراف خانه‌اش به عنوان موضوعات تابلو‌های نقاشی‌اش استفاده می‌کرد. «مونه» از طبیعت اطرافش برای خلق نقاشی‌هایی استفاده می‌کرد که دیدگاه ما نسبت به رنگ‌ها و منظره‌ها را تغییر می‌دهند.

«مونه» در «نرماندی» واقع در فرانسه بزرگ شد. او در همان مکان به عنوان نقاش منظره شناخته شد و در سال ۱۸۶۲ یعنی در آغاز راه به عنوان نقاش حرفه‌ای، به تحصیل در رشته نقاشی در پاریس مشغول شد. او تصمیم گرفت سبک نقاشی در فضای باز را در پیش بگیرد و در نهایت در روستای کوچک «ژیورنی» واقع در فرانسه مستقر شد.

فضای آرام این مکان به «مونه» این امکان را می‌داد تا از طبیعت به بهترین شکل دیدن کند. «مونه» یکی از پیشگامان جنبش امپرسیونیسم فرانسوی بود. «مونه» در خانه‌اش واقع در «ژیورنی» به مدت ۴۳ سال یعنی از سال ۱۸۸۳ تا زمانی که در سال ۱۹۲۶ درگذشت، زندگی کرد.

روش نقاشی در فضای باز باعث شده بود «مونه» زمان زیادی را در باغش صرف کند. او از این فضای چشم‌نواز و سبز لذت می‌برد. این فضا به محل خلق برخی از مشهورترین نقاشی‌های او تبدیل شد: مجموعه نیلوفر‌های آبی. این مجموعه شامل ۲۵۰ تابلو نقاشی بزرگ رنگ روغن می‌شود که اکنون در گالری‌های سراسر جهان نگهداری می‌شوند.

آثار «مونه» مظهر جنبش محبوب «امپرسیونسیم» محسوب می‌شوند. «امپرسیونیسم» در حوالی ۱۸۶۰ میلادی در فضای شهری و صنعتی پاریس شکل گرفت. نقاشان امپرسیونیست همچون «مونه» بر ثبت لحظات گذرا تمرکز داشتند. این گروه از نقاشان تلاش می‌کردند تغییرات نور و رنگ در ساعات و آب و هوای مختلف را به تصویر بکشند. هدف در حقیقت به تصویر کشیدن یک لحظه مشخص بود.

منبع: ایسنا